| 1 |
 |
“...En als de directeur,
die met kennelijke voorliefde dit alles vertoont, dan tevens meê-
deelt, dat men in dit jaar 60 pCt. hoopt uit te keeren over het
maatschappelijk kapitaal, dan gelooft men allicht dat het met de
welvaart van Martinique nog zoo heel kwaad niet gesteld is.
Om en bij de stad verheffen zich de palmboomen, de brood-
en cocos-boom en breiden zich de reusachtige bananen-bladeren
uit, bekend uit de voorstellingen van Paul en Virginie. En zegt
men u dan dat op dit eiland nooit een slang gezien werd en dat
muskieten er onbekend zijn, dan krijgt men meer dan ooit lust
om nader kennis te maken met gindsche blauwe heuvelen en
gevoelt men hoe daar een leven in dolce far niente zou te ge-
nieten zijn als een ongestoorde zalige droom....”
|
|
| 2 |
 |
“...9
dad, ontegenzeggelijk het mooiste eiland in de Antilles. Het heeft
den vorm van een halve maan, waarvan de twee horens gekeerd zijn
naar de kust van Zuid-Amerika. De noordelijke horen is wat
afgebrokkeld en tusschen de daar gevormde eilandjes in is er meer
dan een doorvaart. Een dezer doorgangen: de bacca de monos
— apen monden — is nauw, maar levert juist daarom ook
fraaier schouwspel dan de grootere «monden van den slang».
Door den sterken stroom zijn die doortochten vooral voor zeil-
schepen zeer gevaarlijk, maar nog veel gevaarlijker is de zuide-
lijke doortocht: de draken-monden, waar de bruin gekleurde
wateren van de Orinoco met volle kracht inrollen en, naar
men zegt, weigeren de maatschappijen schepen, die dien weg
kiezen, te verzekeren.
Als men door de bacca de monos heen is, waarwalvisch-
vaarders en andere visschers de oevers bewonen, komt men aan
de vijf eilandjes, die bedekt met de schoonste boomen, de
sierlijkste planten, met kleurenrijke bloemen er als miniatuur-para-
diisjes...”
|
|
| 3 |
 |
“...wel op dat zijne gade eenigszins vreemd opkeek,
maar ik meende dit te moeten toeschrijven aan de aangename
verrassing dat de vermaardheid van den Docter reeds tot Europa
was doorgedrongen.
Ongelukkigerwijs kwam het gesprek weer over slangen te
loopen en niet weinig trotsch op mijn pas verkregen kennis merkte
ik, toen men het omtrent de meest vergiftige oneens was, met
een onbeperkt vertrouwen in mijne aanteekening, op, dat naar
ik zeker meende gehoord te hebben, de gevaarlijkste, venijnigste
slang en de grootste plaag voor den inlander ontegenzeggelijk
was de Maraboeni! Aan de uitdrukking van de gezichten om
mij heen meende ik te merken dat men mij niet duidelijk ver-
staan had. Ik herhaalde dus met meer klem: c Ik bedoel de
Maraboeni” — Tableau! — Mrs. Maraboeni keerde mij den
rug toe en op de overige gezichten was een pijnlijke glimlach
te bespeuren. Toen mij de zaak duidelijk werd ging ik natuurlijk
onmiddelijk mijne allernederigste verontschuldigingen aanbieden
en trachtte uit te leggen...”
|
|
| 4 |
 |
“...minder goed voor onze amunitie. De buffel hebben we niet
meer gezien.
De aardigste soort mieren voor een vreemdeling zijn on-
getwijfeld de parasoldragers. Deze zijn klein en voor den
mensch onschadelijk, maar hebben zij eenmaal een boom tot
doelwit gekozen, dan rusten ze niet voordat die geheel kaal
is. Elk knipt met de schaar een stuk blad van zoowat SU
vierkante duim weg, neemt dat op de rug en brengt het naar
het nest, waarin zich steeds, zooals men verhaalt, een slang
bevindt, die de toe-hiddie-sneekie genaamd wordt. Die
slang met twee koppen vergenoegt zich echter, volgens de ken-
ners, niet met het groene offer dat haar aanbidders aanbrengen,
maar verslindt ook de offeraars.
Dikwijls treft men een levende groene streep aan, welke ge-
vormd wordt door deze mieren, die met hun buit over wegen
en trenzen soms geheele afstanden afleggen.
In huis echter wordt men door andere kleinere stamgenooten
bezocht, die zich gewoonlijk vrij discreet op den achtergrond
houden, totdat er zich iets van...”
|
|
| 5 |
 |
“...stukken zwaar bezet
met stoelen, waarvan de vele enkele stengels dik als een pols
door eigen zwaarte overhellend of geheel gevallen, overal den
doortocht versperren, — waar men den eenen arm voor ’t gezicht
moet houden om gevrijwaard te zijn tegen de fijngetande bladeren,
die snijden als een vlijm, — waar men worstelend, bukkend,
strompelend, struikelend, in den blinde tastend (want men kan
geen voet voor oogen zien) voortsukkelt met het weinig be-
moedigend gevoel dat men elk oogenblik op een slang kan trap-
Pen, — waar men, omdat een sprong onmogelijk is, door de
zwaar met modder bezette trenzen moet doorbaggeren in een door
geen zuchtje getemperde warmte van soms 120° Fahrenheit, terwijl
de zon u als ’t ware met stroomen van gloeiende hitte over-
giet; daar komt men, als althans die bedevaart lang genoeg
duurt, tot een zich steeds sterker vestigende overtuiging dat het
zoet van de zoetste suiker en de kracht van de sterkste rum niet
opwegen tegen het bittere van zoodanige ondervinding...”
|
|
